Bráðlæti Gísla Marteins og Þorleifs við fjaðraskreytingar

Síðan ég fór að taka þátt í borgarmálunum, fyrst í meirihluta í umhverfisráði, svo í miðborgarstjórn í 2. meirihluta, sem reyndar aldrei fundaði, í 3ja meirihlutanum sem áheyrnarfulltrúi í menningar- og ferðamálaráði og núna sem varaformaður í umhverfis- og samgönguráði hefur það verið brýnt fyrir mér að það sé óskráð og skráð regla að það sem gerist í undirnefndum borgarstjórnar og starfshópum hans sé trúnaðarmál.

Endanlegar ákvarðanirnar eru teknar í borgarráði og svo borgarstjórn, sem hafa fulla heimild til að breyta ákvörðunum ráða og starfshópa, svo það er varasamt að vera að tjá sig um mál fyrr en búið er að fjalla um málin í borgarstjórn.

Maður hefur oft tekið þátt í góðu starfi og komið með hugmyndir og ábendingar, sem manni hefði þótt gaman að skrifa um, en það má ekki og það verður maður að virða, nema í mesta lagi um það sem fram kemur í sjálfum fundargerðum ráðanna og þá sérstaklega bókunum þess, en fundargerðir starfshópanna eru aftur á móti ekki opinberar og á ekki að fjalla um.

Þess vegna fannst mér skrítið að sjá Gísla Martein skrifa um frábært mál sem verið er að vinna að í starfshópi um kaffihús í Hljómskálagarðinum. Við erum að vinna í því í mikilli einingu fulltrúar minnihluta og meirihluta eins og hann lýsir ágætlega, en engin niðurstaða er komin, þótt málið sé komið í góðan farveg og muni efalaust fá góða niðurstöðu.

Svona gerir maður ekki...

Á sama hátt gerir maður ekki eins og Þorleifur Gunnlaugsson VG sem fór að tala um úrlausnir í málefnum útilegumanna sem sínar, meðan að það rétta var að velferðarráð er að vinna að þeirri lausn sem hann lýsir í góðri sátt og verða endanlegar lausnir kynntar þegar þær hafa farið rétta leið í kerfinu.