Bjálkar og flísar í augum ríkisstjórnarinnar

Það er rétt hjá Ingibjörgu Sólrúnu að það sé mikilvægt að stjórnmálamenn snúi bökum saman.

Því miður hefur henni ekki tekist að tryggja að eigin þingmenn snúi bökum saman og þaðan af síður að tryggja að þingmenn stjórnarliðsins snúi bökum saman.

Stjórnarandstaðan hefur boðið fram sáttahönd, sem ekki hefur verið tekið. Henni hefur ekki verið boðið neitt bak að snúa sér að.

En Ingibjörg Sólrún og Geir H Haarde hafa brugðist því hlutverki sínu, fjalla um flísarnar í augum stjórnarandstöðunnar en gleyma bjálkunum í eigin augum. Því er verið að fjalla um vantraust á þau.

Stjórn og stjórnarandstaða snúi bökum saman

Athugasemdir

[Jónas Egilsson, 24.11.2008 kl. 23:29]

Rétt Gestur. Margt má betur gera í þessum málum.

Hins vegar óttast ég "hina hliðina" þ.e. hina svokölluðu stjórnarandstöðu. Hvorki Framsókn né Frjálslyndir tilbúninir í kosningar (Kristinn H að undirbúna enn ein flokkaskiptin) og ef VG komast til valda, er ástæða til að íhuga fyrir alvöru að flytjast úr landi.

[Gestur Guðjónsson, 24.11.2008 kl. 23:42]

Ég viðurkenni fyrstur manna að Framsókn hefur ekki komið fram af nægjanlegum myndarskap og ekki náð í gegn með málflutning sinn, en það má ekki gleyma því að flokkurinn varaði við váboðum strax við síðustu fjárlagaumræðu, enda flokkur sem tekur efnahagsmál alvarlega og er einn flokka með það beinlínis á stefnuskrá sinni að framkvæma ekkert af sínum stefnumálum, ef það stefndi stöðugleika í efnahagmálum í voða.

Það þótti ekkert sexý að tala um að halda áfram að afla, með árangur áfram - ekkert stopp í síðustu kosningum og það var ekkert sexý að mótmæla 20% útgjaldaaukningu síðustu fjárlaga, en það var samt það sem þurfti að segja og var satt.

Þannig kemur ábyrgt stjórnmálaafl fram.

[Jónas Egilsson, 25.11.2008 kl. 08:59]

Ábyrgð, jú það er mikið misnotað hugtak í umræðunni um þessar mundir. Þess er krafist að menn standi ábyrgð gerða sinna, en engar tillögur er settar fram í staðinn. Fundurinn í Háskólabíói í gær bar þess vott að bara sumir væru krafðir um að sýna pólitíska ábyrgð ekki aðrir.

Að mörgu leyti hefur Framsóknarflokkurinn staðið sig vel í stjórnun bæði hjá ríki og sveitarfélögum. Hins vegar er tvennt sem kemur í veg fyrir að þau skilaboð nái til almennings. Annars vegar eru það sérstaða flokksins sem er orðin mun minni en hún var, dreifbýlið hefur ekki þá pólitísku stöðu sem það gerði og flokkurinn hefur ekki náð að fóta sig nægilega vel í þéttbýlinu og skilja sig frá Sjálfstæðisflokkum eða Samfylkingunni, nú jafnvel Vinstri grænum. Þá hafa Frjálslyndir hoggið skörð í fylkingar framsóknarmanna eitthvað líka.

Síðan eru það áberandi átök innan flokksins. Þegar Halldór var varaformaður og lengi vel sem formaður naut hann bæði hylli og trausts innan flokks sem utan. En það voru ekki bara skoðaskipti um Halldór sem ollu óróa innanhúss og komu annað veifið upp á yfirborðið. Þú þekkir restina betur en ég.

Ímyndin beið hnekki og allt annað missti marks. Flokkurinnn varð að "löggiltu" skotmarki þeirra sem vildu fella ríkisstjórnina í fyrra. Ekki fyrr en flokkurinn kemur fram sem samstæð heild a.m.k. út á við, með öfluga forystu og skýra sérstöðu verður hann kostur í umræðunni. En það er hægra sagt en gert.

[Gestur Guðjónsson, 25.11.2008 kl. 09:31]

Er sammála flestu ef ekki öllu í greiningu þinni Jónas. Ef sagan er skoðuð hafa formaður og varaformaður ekki gengið í takt síðan Óli Jó var formaður. Í því kristallast eða liggur stór hluti hundsins grafinn.