Það er áhugavert að skoða hvaðan fylgi hinna einstöku flokka er að koma og af hverju. Eðlilega er meirihluti kjósenda ekki mikið að færa sig á milli flokka, enda hlýtur einhver einn flokkur að standa best eða oftast fyrir þær lífsskoðanir sem kjósandinn hefur.

Í einhverjum tilfellum kjósa menn samt aðra flokka en lífsskoðanaflokk sinn. Þá m.a. vegna persóna í öðrum flokkum sem þeir heillast af eða að einhver í eigin flokki hugnast ekki viðkomandi. Einnig getur slíkt framhjáhald verið refsing vegna frammistöðu flokksins.

Þegar fylgi Bjartrar framtíðar, míns flokks, er skoðað, sést að umtalsverður hluti þess kemur frá Samfylkingunni. Það hefur verið túlkað sem svo að Björt framtíð sá krataflokkur, sem hann er ekki. Björt framtíð er frjálslyndur flokkur, sem okkur hefur þótt vanta í íslensk stjórnmál. Sést þetta kannski best á því að íhaldið, kratar og framsókn hafa fyrir kosningar klætt sig í frjálslynd föt til að ná í þessa landlausu kjósendur, verandi nokkur vissir um sitt grunnfylgi.  

Evrópuáherslur Samfylkingarinnar hafa líklegast valdið því að margir þessara kjósenda hafa endað með að kjósa þann flokk í fyrri kosningum, enda alþjóðasamvinna órjúfanlegur hluti frjálslyndis. Einnig eru frelsi og svigrúm grundvallarhugtök frjálslyndis, svo ætla mætti að margt frjálslynt fólk sé einnig í Sjálfstæðisflokknum, sem var stofnaður við sameiningu íhaldsflokksins og frjálslynda flokksins á sínum tíma. Einnig er margt frjálslynt fólk í Framsókn, sem hefur snúist í grundvallaratriðum frá frjálslyndi frá 2009, en sá flokkur missti talsvert af því fylgi yfir til Samfylkingar í síðustu kosningum, svo minna fór beint á Bjarta framtíð af Framsókn en annars hefði verið, sem og að fylgisaukning Framsóknar letur fólk eðlilega við að skipta um flokk. 

En frjálslynda fylgið hefur sem sagt verið víða og er enn, svo vaxtarmöguleikar Bjartrar framtíðar eru umtalsverðir, en aðalatriðið fyrir Bjarta framtíð er að halda áfram að vera sönn í frjálslyndinu, alveg eins og hinir flokkarnir eiga að einbeita sér að því að vera góðir jafnaðarmannaflokkar, íhaldsflokkar og sólsíalistaflokkar

Segjum sem svo að ríkinu sé fært að sækja fé í þrotabú bankanna.

Þá er ekki hægt að segja annað en að það sé skattfé.

Segjum svo aftur sem svo að farið verði í skuldaleiðréttingar og stórum hluta eða öllu af því fé verði nýtt í þær, en ekki í niðurgreiðslu ríkisskulda og innviðauppbyggingu.

Þá verður þessum skatti útdeilt á SV horninu að langmestu leiti.

Þannig að þessi ráðstöfun er klárlega landsbyggðaskattur 

Í miðju Landsdómsmálinu þykir mér tvennt standa uppúr: blindni og vanhæfi.

Það væri freistandi að segja að allir hafi verið blindir og látið glepjast og allir hafi verið vanhæfir i ljósi þess að heimsmyndin sem búið var að byggja upp í kringum gullkálfinn var byggð á sandi.

Nei. Flest allt af því sem aflaga fór er afleiðing af því að bankarnir héldu lánshæfismati sínu við einkavæðinguna, bankarnir voru metnir sem væru þeir enn ríkisbankar. Í raun skipti ekki máli hverjum bankarnir voru seldir, fyrir hvaða verð eða hvort yfirhöfuð hafi verið greitt fyrir þá. Sú vitfirring sem nú er komið í ljós að hafi grasserað í bönkunum hefði náð að skjóta rótum, svo lengi sem lánveitendur, fullir af lausafé sem þurfti að koma í vinnu, höfðu trú á þeim í krafti lánshæfismatsins og veittu nánast ótakmarkað lánsfé. Sú blindni sem geislar gullsins sló samfélagið hefði aldrei orðið, hefðu bankamennirnir þurft að ávinna sér traust á hefðbundinn hátt, hefðu þeir einfaldlega þurft að standa sig á eigin verðleikum.

Hitt sem stendur upp úr í mínum huga, en er þó ekki afgerandi, er opinberun vanhæfis Davíðs Oddssonar sem Seðlabankastjóra. Farsæll stjórnmálaferill, orðheppni, sjálfstraust, ákveðni og sterk nánd gerðu það að verkum að samstarfsmenn hans virðast ekki hafa náð að hemja hann, lögfræðinginn, við stjórn Seðlabankans.

Ef sakast ætti við Geir Haarde fyrir nokkurn hlut, væri það að halda hlífiskyldi yfir Davíð, en það er samt ekki orsakavaldur hrunsins og getur seint verið refsivert, heldur varð það bara til að auka áfall ríkissjóðs í hruninu vegna óskynsamlegra ákvarðana sem engin virðist hafa þorað að mótmæla, þ.e. Glitnisyfirtakan og Kaupingslánveitingin.

Svo er bara fyndið eða kannski frekar hjákátlegt hversu allir þykjast nú hafa séð hrunið fyrir í ljósi aðgerðarleysis þeirra og áframhaldandi lánveitinga.

	Össur: Davíð taldi þá glæpamenn
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Í þessu saltmáli mega menn ekki missa sjónar á aðalatriðum og enda á því að hengja bakara fyrir smið

Ábyrgðin er fyrst matvælafyrirtækjanna sem notuðu saltið.

Varan er greinilega merkt iðnaðarsalt, ef myndir sem birtar hafa verið í fjölmiðlum eru réttar, þannig að í móttökueftirliti matvælafyrirtækjanna ætti þetta að uppgötvast, hafi þeir sem pöntuðu fyrir viðkomandi fyrirtækis klikkað í innkaupum.

Ölgerðin ber fyrst ábyrgð, hafi hún afgreitt þetta salt sem annað en það sem það er. Þar hlýtur lýsing á reikningi að vera skýr. Merkingar vörunnar eru amk alveg skýrar, séu myndir sem birtar hafa verið í fjölmiðlum af viðkomandi vöru.

Eftirlitsaðilum er ekki ætlað að finna svona lagað. Þeim er ætlað að fylgjast með því að fyrirtækin hafi kerfi sem uppgötva svona lagað.

Ef umræðan spinnst upp í að menn fari fram á að eftirlitsaðilar nái að koma í veg fyrir svona lagað í sínu eftirliti, hvernig samfélag yrði það, hvaða heimildir þyrftu eftirlitaðilarnir að hafa, hversu marga starfsmenn þyrfti til að sinna því eftirliti og hversu mikið myndi það kosta?

Viljum við búa í samfélagi þar sem eftirlitsiðnaðurinn nær öllum svona málum?

Nei.

	MS innkallar fimm vörutegundir
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Á Íslandi er þingræði, sem byggir á þrískiptingu valds, löggjafar-, framkvæmda- og dómsvalds.

Gegnir hver afar mikilvægu hlutverki. Löggjafinn að móta stefnu í gegnum lagasetningu og aðrar ákvarðanir eins og þingsályktunartillögur, þám að ákvarða skatta og ákveða meðhöndlun opinbers fjár, sem framkvæmdavaldið svo framkvæmir samkvæmt laganna hljóðan. Ef upp kemur ágreiningur um túlkun laga sem löggjafinn setur, kemur svo til kasta dómstóla.

Sjálfstæði hvers hluta frá hinum er afar mikilvægt, enda ekki á annan betri hátt hægt að sporna gegn spillingu og gerræði ríkisvaldsins.

Það er það sem Gylfi Magnússon reyndi að gera í sínu svari, að halda sig við sitt hlutverk sem hluta framkvæmdavaldsins og halda sig frá því að gera eitthvað sem er dómsvaldsins.

Hann gerði það klaufalega, en fyrirspyrjandinn, Ragnheiður Ríkharðsdóttir, sem kjörin er á löggjafarsamkomuna, virðist ekki bera gæfa til að virða þessa grundvallar hlutverkaskiptingu ríkisvaldsins, með því yfirhöfuð að spyrja ráðherra út í hugsanlegt lögmæti samninga milli aðila úti í bæ.

Í rauninni er verið að ýta undir og hvetja til gerræðis ráðherranna með því að ætla þeim að kveða upp þá úrskurði sem fyrirspyrjandinn óskaði eftir.

Það getur ekki vitað á gott.

	Segir Gylfa hafa afvegaleitt þingið
Ábyrgðarmaður færslu Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt