Íslandshreyfingin vill minnka velferðina um 51 milljarð !

Stjórnmálaályktun Íslandshreyfingarinnar sannar að hreyfingin aðhyllist raunverulega öfgahægristefnu. Tillögur þeirra um lækkaða skattbyrði allra, sem ég get ekki skilið annað en að halda eigi sömu skattprósentu og 142.600 kr skattleysi, kostar ríkissjóð 51 milljarð í beina tekjulækkun, mv tekjur 2006. Á móti kæmi einhver tekjuaukning í veltuskattsaukningum, mv. að virðisaukaskatturinn er 7% og 24,5% má áætla að það sé um 10-15%, sem er 5-7 milljarðar, en þar sem einnig á að taka af allar tekjutengingar bóta, er alveg ljóst að það kostar meira en sú aukning.

Þeirri tekjuminnkun þarf að mæta með útgjaldaminnkun, en til samanburðar kostar Háskóli Íslands 6,5 milljarða á ári, lífeyristryggingar 41 milljarð og sjúkratryggingar 17 milljarða. Rekstur Landspítalans kostar 31 milljarð og heildarskatttekjur ríkisins eru 343 milljarðar.

Við þetta bætist að þeir ætla að taka í handbremsuna og leggja til að finnska leiðin í nýsköpun verði farin, sem reyndar var í lög færð fyrir 2 árum á Íslandi. Það stendur greinilega ekki steinn yfir steini hjá þeim og ekki hægt að treysta þeim fyrir atkvæði sínu. .

Íslandshreyfingin vill að skattleysismörk verði 142.600 krónur

Sala Landsvirkjunar?

Eftir að ríkið eignaðist Landsvirkjun að fullu hefur sú skoðun orðið sífellt háværari innan Sjálfstæðisflokksins að selja beri fyrirtækið. Tel ég það hið mesta glapræði og er Framsókn sammála mér í því.

Í framhaldi af yfirlýsingunni um kaupin lýsti Geir H Haarde, þá varaformaður Sjálfstæðisflokksins að þetta sé fyrsta skrefið í hlutafélagavæðingu Landsvirkjunar sem undanfara á sölu Landsvirkjunnar til einkaaðila. Sú skoðun hans er nú komin í stefnu Sjálfstæðisflokksins og alveg í samræmi við grundvallarstefnu hans. En þessi stefnahún vekur margar og afar flóknar spurningar, sem leita þarf svara við áður en lengra verður haldið á þeirri braut.

Landsvirkjun hefur ekki greitt raunverulegt gjald, auðlindagjald, fyrir sín virkjanaleyfi enda hefur verið víðtæk sátt um að afl stóru fossanna sé þjóðareign og eigi þeir að mala allri þjóðinni gull og eru kaup ríkisins á hlut sveitarfélaganna í rauninni eðlilegt skref til staðfestingar á þeirri sátt. Sama mætti segja um háhitann, hann eigi að blása í sín hljóðfæri, almenningi til heilla.

En þegar farið er að fjalla um sölu á Landsvirkjun til einkaaðila vaknar fjöldin allur af spurningum. Er eðlilegt að sumir einkaaðilar en ekki aðrir eigi að njóta þess að eiga í fyrirtæki sem nýtur ríkisábyrgðar á lánum, eða er ætlunin að Landsvirkjun fjármagni sig upp á nýtt án ríkisábyrgðar? Er víst að Landsvirkjun sé eins aðbært fyrirtæki án ríkisábyrgðar á lánum? Hvað ætli fáist fyrir Landsvirkjun þá?

Er eðlilegt að einkaaðilar fái afhentan hlut í auðlindum sem eru í dag sameign þjóðarinnar? Nóg hefur verið fjallað um aðgengið að fisknum í sjónum, sem þó er auðlind sem einkaaðilar gerðu að þeim verðmætum sem hún er með atorku sinni og var úthlutað með hefðarréttinn að leiðarljósi við upptöku kvótakerfisins. Hér er ekki um neitt slíkt að ræða.

Á hvaða verði á að verðleggja virkjanaheimildirnar svo sanngjarnt sé? Er rétt að miða við verðmæti þeirra tímabundnu orkusölusamninga sem eru í gildi í dag? Hvað ef hrein sjálfbær orka hækkar enn frekar í verði í kjölfar næsta skuldbindingatímabils Kyotobókunarinar? Hvað ef kjarnorka verður bönnuð á alþjóðavísu í kjölfar einhvers hörmulegs slyss? Hvers virði er það land og þau náttúruvætti sem fórnað hefur verið fyrir þessa orku? Hver á að meta það og á hvaða forsendum? Hvernig á að endurmeta eignarnám sem gert hefur verið hingað til á grundvelli almannahagsmuna sem yrðu einkahagsmunir við sölu?

Það er alveg ljóst að stór hluti verðmæta Landsvirkjunar og í rauninni tilvist fyrirtækisins er fólgin í því að það er og hefur verið almannafyrirtæki sem hefur í krafti almannahagsmuna haft aðgengi að náttúrunni með allt öðrum hætti en einkafyrirtæki hefði nokkurn tíma haft og verður ekki séð annað en að fjármálaráðherra og Sjálfstæðisflokkurinn verður að útskýra sitt mál mun betur áður en hugsanlega verður hugað að því að halda lengra á þeirri braut sem formaður flokksins hefur lýst.

Þannig að ef þú vilt tryggja áframhaldandi þjóðareign á Landsvirkjun um leið og lögð er áhersla á áframhaldandi uppbyggingu atvinnulífsins, sem grundvöll velferðarkerfisins, þá er Framsókn málið.

Jafnrétti í verki - Framsókn með forystu

Nú eru komnar niðurstöður jafnréttisvogar framboðslistanna, en hún var birt í nýjasta fréttablaði Jafnréttisstofu. Kemur það fram enn og einu sinni að Framsókn framkvæmir. Einnig í jafnréttismálum, en flokkurinn kom best út úr matinu..

Jafnréttisvogin er eitt af því sem fulltrúar allra flokka á þingi undirbjuggum í starfshóp sem skipaður var til að bæta jafnrétti á Alþingi. Í nefndinni sátu Pétur Blöndal (D), Katrín Jakobsdóttir (V), Katrín Júlíusdóttir (S), Helga Jónsdóttir (F) auk mín, en Dagný Jónsdóttir (B) leiddi nefndina. Reyndar kom Margrét Sverrisdóttir á nokkra fundi, svo það má segja að það séu ennþá fulltrúar allra framboða sem komu að þessu. Niðurstaðan staðfestir enn og aftur góða stöðu Framsóknar í jafnréttismálum:

1. B  Framsóknarflokkurinn                    81
2. V  Vinstri hreyfingin - grænt framboð 79
3. S  Samfylkingin                                  76
4. F  Frjálslyndi flokkurinn                     65
5. D  Sjálfstæðisflokkurinn                     50
6.     Heild                                             74

Framsókn er með algert jafnrétti í efstu sætum sem er í samræmi við algert jafnrétti flokksins í ríkisstjórn.

Þessu þarf að halda áfram og ég met það þannig að í heildina séu listarnir núna að skora mun betur en síðast, en yfirfjöldi kvenna í varaþingmannssætum dregur heildina svolítið niður. Það er eins og konur þurfi að berjast fyrir setu sinni, meðan karlarnir sitja þægilega í "öruggu" sætunum. Þessu þarf að breyta og það skal breytast.

Taflan í heild sinni er hér