Árni Páll Árnason boðar verðbólgu eða atvinnuleysi

Það er eins og Samfylkingarmenn séu orðnir gersamlega vitfirrtir í trúboði sínu fyrir ESB aðild.

Að láta hafa eftir sér á opinberum vettvangi að krónan sé að kosta íslensk heimili 50-100 milljarða árlega án nokkurra fyrirvara er þvílík vitleysa að manni fallast bara hendur að fólk sem heldur þessu fram sé kosið á Alþingi.

Það getur vel verið að munurinn á vaxtagreiðslum ef evruvextir væru á Íslandi sé eitthvað af þessari stærðargráðu, en það sem hann segir ekki og verður að segja um leið er, að ef vextirnir væru ekki þetta háir væri verðbólgan mun hærri á Íslandi eða þá atvinnuleysið. Kostnaður heimilanna vegna verðbólgu væri örugglega af svipuðum stærðargráðum eða dýrari ef vextirnir hefðu verið svipaðir á Íslandi og á evrusvæðinu og ef reynt væri að ná sömu hagstjórnaráhrifum án verðbólgu getur það ekki kostað annað en atvinnuleysi með þeim hörmungum sem það hefur í för með sér fyrir allt og alla.

Það er nefnilega ekki af illgirni sem stýrivextir Seðlabankans eru svona háir. Það hefur verið mikil þensla og vöxtur í íslenska hagkerfinu, sem flestir ef ekki allir hafa notið góðs af og til að verðbólgan fari ekki alveg úr böndunum þarf háa stýrivexti. Ef hagvöxturinn hefði verið minni, væru vextirnir einnig lægri, en um leið myndi kaupmáttaraukning heimilanna einnig stöðvast eða glatast.

Svo virðist sem Jón Sigurðsson, kratinn þeas, hafi ekki komið þessu á kennsluskrána í stjórnmálaskóla Samfylkingarinnar, þrátt fyrir að hafa gefið út að mörgu leiti ágæta kennslubók um efnið. Það er virkilega slæmt.

Þegar íslenska hagkerfið hefur náð jafnvægi, eru fyrst forsendur til að spá í peningastefnu þjóðarinnar. Á forsendum okkar eigin metnaðar og hagsmuna. Þar verður að taka tillit til margra þátta.

Hvort niðurstaðan verði upptaka Evru með eða án inngöngu, einhver tenging við Evru eða einhvern annan gjaldmiðil eða myntkörfu verður fyrst tímabært að leita svara við þá, en því lengur sem ríkisstjórnin gerir ekki neitt til að hjálpa Seðlabankanum, því lengra líður þangað til að það verði hægt. Þannig má segja að ríkisstjórn Árna Páls sé sífellt að fjarlægjast ESB aðild með framferði sínu.

Skipaflotinn undir loftslagssamninga - val um pest eða kóleru

Eðlilega beina menn einnig sjónum sínum að skipum í tengslum við losun gróðurhúsalofttegunda. Þar þarf að taka flóknar og erfiðar ákvarðanir um hvert beri að stefna.

Vísustu menn eru farnir undirbúa sig fyrir þetta. Skip eru í notkun mun lengur en bílar og kröfur miðaðar við byggingatíma, svo þær breytingar á kröfum sem gerðar yrðu í náinni framtíð munu fyrst slá almennilega í gegn að þónokkrum árum liðnum.

Sat ráðstefnu um daginn þar sem málið var rætt. Voru fyrirlesararnir sammála um að lausn skipabransans á útblástursvandamálum sé nánast aðeins ein ef stór skip sem fara á milli heimsálfanna þurfa að hætta á olíu. Kjarnorka.

Olían og kjarnorkan eru nefnilega þeir orkuberar sem hafa lang hæsta orkuþéttleikann, því plássið um borð í skipunum er afar dýrmætt. Gastegundir eins og vetni koma ekki til greina af þeim sökum. Valið stendur sem sagt milli pestar og kóleru.

Hafandi hlustað á þetta, verð ég að segja að maður vildi óska sér að skipin fengju að vera áfram á olíu, þangað til að hægt verður að framleiða lífdísel á það hagkvæman hátt að það komi til greina.