Davíð í duftið?

Nú virðist sem loksins hafi tekist að koma böndum á Davíð Oddsson.

Hann er auðvitað fúll yfir lántöku IMF. Hann fær ekki að ráða öllu einn, deila og drottna öllu upp á nýtt með heimastjórnarmönnum landsins, felast víða í flokkakerfinu.

Skilyrði IMF um áframhaldandi háa stýrivexti er í raun lítt dulbúin krafa um að við gerum gengissamning við evrópska seðlabankann, sækjum um ESB og tökum upp evru, þegar við uppfyllum þau skilyrði sem gerð verða á þeim tíma.

Það er alveg ljóst að það verða fá ef nokkur ríki innan ESB sem munu uppfylla Maastricht skilyrðin, enda búið að dæla þvílíku magni af peningum inn í hagkerfi ríkjanna og alveg ljóst að stóru seðlabankarnir munu halda áfram á braut samvinnu, svo líklegast er í vændum ágætis tækifæri fyrir okkur að taka upp evru.

Fátt er svo með öllu illt að ei boði gott.

Sátt um IMF-lán í Seðlabanka

Er ríkisstjórnin viljandi að heilfrysta atvinnulífið með lausafjárskorti?

Núna er 22. október. Eftir níu daga eru mánaðarmót.

Meðan fyrirtækin hafa ekkert laust fé, skiptir uppgjör á því hvað Seðlabanki Íslands er að tapa miklu ekki máli.

Enn er ekki búið að losa að neinu leiti um sjóði bankanna, né gefa fyrirheit um hvenær vænta má svara eða hlutasvara. Atvinnurekendur geta þar með ekki metið sína lausafjárstöðu, hvaða verkefnum er hægt að halda áfram í, hvaða verkefni verða að hætta, hversu ábatasöm sem þau eru né hvaða líkur séu á því að hægt sé að greiða reikninga né hægt að meta hvaða reikningar fást greiddir.

Því lengur sem þessi bið varir, því fleiri verkefni verða slegin af. Sum að óþörfu, vegna þess að staða sumra fyrirtækja er ekki eins slæm og hún virðist í dag, en áhætta bannorð í dag og því verða fleiri verkefni slegin af en ella.

Það verður að svara og losa um eitthvað fé, í það minnsta það sem er örugglega ekki glatað. Fyrirtækin verða að geta greitt reikninga og laun.

Viðbúið að tjónið verði mikið

Heimastjórnarmenn ætla að gefa upp á nýtt

Af hverju í veröldinni býðst SÍ ekki samtímis til að lána þessum fyrirtækjum, svo þau geti haldið áfram starfsemi? Er þrotið ekki orðið nægjanlega stórt?

Heimastjórnarflokkurinn, sem virðast vera þverpólitísk samtök, virðast ætla að nota tækifærið til að gefa algerlega upp á nýtt í íslensku samfélagi.

Þeir sem hafa tapað og eru reiðir stjórnvöldum skulu ekki halda hálft augnablik að það séu góðar fréttir.

Heimastjórnarflokkurinn ætlar að sjálfsögðu að gefa sínum félagsmönnum upp á nýtt á þann hátt sem hann best kann. Til þess þarf ekki hjálp frá IMF og ESB. Svoleiðis pakk er bara fyrir.

Hugmyndir um að þjóðnýta fiskveiðikvótann, innköllun allra bankastofnana, líka þeirra sem eru ekki í greiðsluþroti, eins og þær sem SÍ ætlar að knésetja núna og svo þær hreinsanir í öðrum fyrirtækjarekstri sem þeir sjá fram á að hafa tækifæri til að fara í núna eru mér uggvænlegar, en virðast furðumörgum stjórnmála- og áhrifamönnum síður en svo fráleit hugmynd.

Allt að því stórkostleg.

Það má ekki gerast að slík öfl fái ráðið hér á landi.

Fjármálafyrirtækin í vanda

Baulaðu nú Ögmundur minn

Þetta eru mikil gleðitíðindi og mikil eru þau ofurskilyrði sem IMF er að setja á okkur - eða hitt þó heldur.

Ekkert sem ekki hefði þurft að gera hvort eð var, miðað við þessa frétt.

Ég held að Ögmundur Jónasson og félagar hans í VG og aðrir heimastjórnarmenn, virðast einnig hafast við í Sjálfstæðisflokknum, og vildu frekar dæma sjálfa sig í einangrun, fara inn í moldarkofana og skjótast helst út til að týna fjallagrös, þurfi nú að útskýra á hverju þeir hafi byggt sinn málflutning og hví þeir hafi staðið á móti hjálp í þá mánuði sem hún hefur staðið til boða.

Hvað ætli sú gísling sem íhaldshluti Sjálfstæðisflokksins hefur haft eigin flokk og svo í framhaldi af því Samfylkinguna hafi kostað þjóðarbúið?

Óska eftir 6 milljörðum dala

Time is money

Hver dagur, hver klukkutími sem líður án þess að niðurstaða komi í fjármögnun íslenska samfélagsins, eykur þvílíkt á vanda okkar og sá vandi er sífellt að aukast.

Allir sem geta frestað útgjöldum og framkvæmdum gera það og þeir sem sinna þjónustu og framkvæmdum missa þau verkefni sem aftur verður til þess að sífellt stækkar sá hópur sem sagt verður upp um næstu mánaðarmót.

Nú er íslenska samfélagið í greiðslustöðvun og hver klukkutími í því ástandi þýðir lenging þess tíma sem það mun taka að endurvinna glatað traust.

•      SEND
• +  MORE
• =MONEY

IMF þarf auðvitað að vinna sína heimavinnu, en eins og íslensk stjórnvöld birtast þeim, í það minnsta í fjölmiðlum, er líklegt að þeir vilji vanda sig enn meira. Það tefur jú málið.

Samstöðuleysi ríkisstjórnarinnar er okkur því rándýrt.

Pólitískur keilusláttur á ekki við á ögurstundu og allt tal um stjórnarslit á ekki við núna.

Allt óróatal Samfylkingar, eins og það birtist okkur um helgina er íslensku samfélagi stórskaðlegt og það sama á við um Sjálfstæðisflokkinn.

Ríkisstjórnin á að koma sér saman um stefnu og aðgerðir á lokuðum fundi og koma fram saman með eina stefnu, enda bera ráðherra sameiginlega ábyrgð á því sem ákveðið er á ríkisstjórnarfundum, sbr. 5. grein laga um ráðherraábyrgð:

"5. gr. Sé um að ræða embættisathöfn í ríkisráði eða á ráðherrafundi, sbr. 16. og 17. gr. stjórnarskrárinnar, bera allir viðstaddir ráðherrar, sem með ráðum, fortölum, atkvæði eða á annan hátt hafa stuðlað að þeirri athöfn, ábyrgð á henni."

Vanskil af samúræjabréfum

Keisarinn er nakinn!!!

Það hafa margir kallað þetta hingað til, en núverandi ríkisstjórn hefur ekkert gert í málinu. Líklegast vegna þess að ríkisstjórnin er ekki síður ber.

Davíð sagðist í Kastljósviðtalinu örlagaríka hafa margvarað við ástandinu.

Ef rétt er að seðlabankastjóri vari við tilteknu ástandi og ríkisstjórn Samfylkingar og Sjálfstæðisflokks bregst ekki við, þýðir það tvennt:

1. Seðlabankastjóri nýtur ekki trúnaðar og hefði því átt að segja af sér sjálfur, fyrst ekki er hlustað á hann. Það átti við nú en ekki síður fyrir hrun.
2. Ríkisstjórnin hefur verið enn meira sofandi á verðinum en mann grunaði. Aðvörunarorð seðlabankastjóra eiga að fá menn til að taka til hendinni. Þar er ábyrgð Samfylkingar og Sjálfstæðisflokks mikil.

Seðlabankastjóri fór svo langt út fyrir hlutverk sitt í því viðtali og stórskemmdi hagsmuni Íslands með hætti sem lengi verður í minnum haft. En munum samt eitt:

Össur Skarphéðinsson, þá starfandi utanríkisráðherra og iðnaðarráðherra, hafði kveðið jafnvel enn fastar að orði daginn áður.

Hans ábyrgð er ekki síður mikil.

Jón Baldvin: Seðlabankastjóri þvælist fyrir á strandstaðnum

Við verðum að hafa gjaldmiðil

Vinur minn lagði til á dögunum að við tækjum upp lató-hagkerfið. Það nyti meira trausts en krónuhagkerfið.

Það er alveg rétt hjá honum. Við verðum að hafa gjaldmiðil. Meðan enginn vill taka við því sem við köllum íslenska krónu í dag með eðlilegum hætti, höfum við ekki gjaldmiðil.

Menn fá ekki eðlileg kjör í viðskiptum og erfitt að sjá hvernig íslenskt atvinnulíf fái yfirhöfuð þrifist án gjaldmiðils.

Við getum einungis endurheimt gjaldmiðil, með því að tengja okkur öðrum gjaldmiðli með gengissamningi, og það fæst enginn til þess nema við semjum við IMF um aðkomu þeirra, sem aftur er grundvöllur aðkomu annarra lánveitenda.

Sú aðkoma er einungis tímabundin, svo á þeim stutta tíma sem slík aðstoð varir, þarf að finna gjaldmiðilsmálum varanlegan farveg. Ég hef komist að þeirri niðurstöðu að eina færa leiðin til frambúðar er að taka upp evru og það þýðir að við verðum að sækja um inngöngu í ESB.

Ef við hlustuðum á heimastjórnarmannahluta stjórnmálaflokkanna og héldum í krónuna lítt sem ekkert breytta og án framtíðarsýnar um sterkan seðlabanka, mun dollara og evruhagkerfi þróast mun víðtækar hér á landi en áður.

Öll fyrirtæki sem hafa gjaldeyristekjur, munu reyna að greiða sín útgjöld í þeim gjaldmiðli, enda mun betri kjör í boði hjá þeim sem bjóða innfluttar vörur, sem gætu jú greitt vörur án gengisáhættu og svo koll af kolli. Þetta er þegar hafið í talsverðum mæli, en mun aukast verulega og munu fyrirtæki vafalaust þróa leiðir fljótt til að minnka áhættu sína.

Launþegar munu einnig vilja fá greitt í erlendum gjaldmiðli eins og kostur er, en meðan íslenska krónan er lögeyrir hér á landi, verður að reikna launin í íslenskum krónu, til að hægt sé að gera upp skatta og skyldur. Sömuleiðis mega opinberir starfsmenn ekki fá greitt í öðru en lögeyri.

En margir á einkamarkaði munu efalaust þrýsta um að fá samt greidd laun í erlendum gjaldmiðli sem aftur mun þróa dollarabúðir eins og við höfum séð í Rússlandi, Kína og víðar. Þeir sem fengju hluta launa sinna í erlendri mynt myndu auk þess geta fjármagnað húsnæði sitt á lægri vöxtum, án gengisáhættu.

Þar með yrði þjóðinni skipt í þá sem hafa möguleika og þá sem ekki hafa þá. Það er óhugsandi í mínum huga.

Hægt er að koma í veg fyrir þessa skiptingu þjóðfélagsins með því að taka upp fasttengingu og í framhaldinu að taka upp nýja mynt.

Ákvörðun á allra næstu dögum

Utanþingsstjórn?

Í gegnum hrunið hefur ríkisstjórninni því miður ekki auðnast að koma fram með sannfærandi og samheldnum hætti.

Það er alvarlegt mál og hefur örugglega stórskaðað þjóðarbúið að sumir ráðherrar ríkisstjórnarinnar og þingmenn stjórnarflokkanna skuli að því að manni virðist eytt meginhluta orku sinnar í að gagnrýna eigin ráðherra og embættismenn þjóðarinnar í tilraun til að bjarga eigin skinni og hlaupast undan ábyrgð.

Það er hlutverk stjórnarandstöðu að gagnrýna og reyna að koma með aðra sýn á málin, ríkjandi stjórnvöldum til skerpingar og leiðbeiningar.

Ráðherrar ríkisstjórnarinnar mega ekki gleyma sér í pólitískri refskák meðan milljarðahundruðin brenna.

Geir H Haarde og Björgvin G Sigurðsson, sem hafa staðið í eldlínunni, eru undantekning á því. Sérstaklega kemur Björgvin þægilega á óvart, meðan Össur, Ingibjörg Sólrún, Jóhanna Sigurðar og Þorgerður Katrín gagnrýna samráðherra sína opinberlega.

Sú umræða á að fara fram á ríkisstjórnarfundum, í trúnaði, en svo verður ríkisstjórnin að koma fram sem einn maður út á við, að tekinni ákvörðun.

Ef þetta heldur áfram með þessum hætti, styttist í að betra væri að skipta um ríkisstjórn.

Það er mitt mat að eina skynsamlega leiðin út úr þeirri stöðu væri að kalla til menn utan þings.

Hverjir það ættu að vera hef ég ekki myndað mér skoðun á, en Ásmundur Stefánsson kemur sterklega til greina.

Þeir felldu bankana

Myntsamstarf við Noreg óraunhæft

Það er skynsamlegt af vinum okkar Norðmönnum að skilyrða hjálp við aðkomu IMF. Með aðkomu IMF, sem geta sett skilyrði, sem örugglega verða skynsamleg og sanngjörn, er gefinn trúverðugleikastimpill, sem gerir öðrum þjóðum kleyft að réttlæta það gagnvart eigin þegnum að lána Íslendingum fé.

Í raun yrði það fé sem IMF kæmi sjálft með inn ekki það verðmætasta, heldur það að þá er næsta víst að aðrir seðlabankar, eins og seðlabanki Evrópu og USA kæmu einnig inn með myndarlegum hætti, enda hagsmunir þeirra að hrun í efnahagslífi Íslands dragi sem minnst niður af þeirra eigin fyrirtækjum.

Menn skulu átta sig á því hvað samningur um norsku krónuna myndi þýða.

Þá værum við í raun að taka upp gamla sáttmála á ný.

Við slíkan samning yrði Ísland efnahagslegur hluti Noregs, sem hefði það í för með sér að fjárlög yrðu að hljóta samþykki norska þjóðþingsins. Annað væri ekki sanngjarnt gagnvart norskum skattborgurum, en gagnvart okkur væri það mun meira valdaframsal en nokkurntíma innganga í ESB.

Norðmenn afar vinsamlegir

Lúxemborgarar með jarðsamband

Forsætisráðherra Lúxemborgar áttar sig greinilega á því að það er dagur eftir þennan dag og því að þegar menn ákveði í framtíðinni hvar þeir ætli að stunda sinn rekstur, sérstaklega í fjármálageiranum, verði horft til þess hvernig stjórnvöld komi fram við fyrirtæki sem starfa í landinu.

Það er annað en gordon brown hefur hugsun á.

Ég myndi amk vera hugsi yfir því að leggja í fyrirtækjarekstur á bretlandi eftir þær trakteringar sem við erum að fá þar. Óháð því hvaðan ég kæmi, væri ég ekki breti.

Lúxemborg hjálpi Kaupþingi