ESB lýsir vantrausti á ríkisstjórn Íslands – það geri ég líka

Ríkisstjórnin, Seðlabankastjóri og Forseti Íslands básúnast yfir því að 27 þjóðir ESB krefjist þess að Ísland gangi frá sínum málum áður en IMF pakkinn sé afgreiddur.

Ég skil afstöðu þeirra vel.

ESB-þjóðirnar Svíar, Danir og Finnar hafa verið með sendinefnd hér á landi ásamt Norðmönnum til að kanna aðstæður og hvað sé í bígerð hjá íslenskum stjórnvöldum. Fulltrúar þeirra hafa greinilega komist að þeirri augljósu niðurstöðu að ríkisstjórnin viti ekkert hvað hún sé að gera.

Er það nokkuð skrítið?

Þeir upplifa að ráðherrar ríkisstjórnarinnar tala út og suður, upp og niður og hjóla hver í annan í hverju málinu á fætur öðru.

·         Einn segir að sækja eigi um aðild að ESB, annar segir að það sé ekki á dagskrá.

·         Einn ver stýrivaxtahækkun, annar segir hana vitleysu.

·         Einn segist ekki kyssa vönd kvalara síns, annar er að reyna að semja frið við breta eftir eðlilegum leiðum.

·         Nokkrir krefjast þess að seðlabankastjórnin víkji, aðrir verja hana í drep

·         Einn gagnrýnir Seðlabankastjóra fyrir að hafa sagt að þjóðin ætli ekki að greiða erlendar skuldir, meðan staðgengill hans hefur sagt nákvæmlega það sama, jafnvel enn sterkar tveimur dögum áður, þá í embætti.

·         Talað er um aðhald, meðan það eina sem kemur fram er niðurskurður á útgjaldaaukningu.

·         Einn ver laun nýju bankastjóranna, annar gagnrýnir þau og sá sem ákveður þau í gegnum leppstjórnir sína, segist ekki vita hvað um sé að vera í bönkunum!

Hvernig á að vera hægt að treysta svona liði?

Ég geri það ekki.

Það er þörf á Framsókn við stjórn landsins.

Arnór: Áfallið meira hér

Skjótt skipast veður í lofti - Guðni hættir

Eftirmæli Guðna sem stjórnmálamanns eru góð, þótt Framsókn hafi ekki komist á flug með hann sem formann. Hann tók við Landbúnaðarráðuneytinu á tímum þar sem kratískur harmakór hafði talað landbúnaðinn niður með þeim hætti að djúp gjá hafði myndast milli bænda og neytenda.

Þá gjá brúaði Guðni með framgöngu sinni og bjartsýni.

Hver talar illa um íslenskan landbúnað í dag?

Það gera ekki nema örfáir kratar.

Það blésu margir vindar á miðstjórnarfundi Framsóknar um helgina. Að þeir vindar myndu feykja Guðna af stóli kom mér á óvart, en krafan um breytingar er sterk í öllu samfélaginu - það skynjaði Guðni greinilega, þrátt fyrir að hann hafi í rauninni ekkert til saka unnið sem ráðherra, þá sat hann í ríkisstjórn sem er nú að ósekju dæmd mjög hart, en stjórnmálin eru ekki sanngjörn. Það ættu þau að vita sem gefa kost á sér í stjórnmálabaráttu.

Það verður fróðlegt að sjá hvaða áhrif þetta hefur á stöðu annarra þeirra sem eru í forystu í dag. Hvaða pressu setur þetta á Geir H Haarde, sem var fjármálaráðherra í síðustu ríkisstjórn og efnahagsmálaráðherra á þeim tíma sem viðvörunarljós kreppunnar fóru að blikka, en aðhafðist ekkert? Þorgerður Katrín er í erfiðri stöðu eftir umræðuna um að maður hennar þurfi ekki að standa við skuldir sínar við Kaupþing, meðan almenningur þarf að standa við sínar skuldbindingar. Forysta Samfylkingarinnar lofaði öllum öllu allstaðar fyrir síðustu kosningar og hafa ekki sýnt ábyrga framkomu síðan þau settust í ríkisstjórn. Ábyrgð bankamálaráðherra er mikil, sem og starfandi utanríkisráðherra, sem söng það falskt að bretar réðust á okkur, lag sem kannski var ágætt, en söngtæknin var hörmuleg. Valgerðar Sverrisdóttur, sem nú tekur við formennsku í Framsókn, bíður það verkefni að útskýra gjörðir sínar meðan hún var viðskiptaráðherra, hvort og þá hvað hún hefði getað gert til að koma í veg fyrir hrunið. Ef hún fær að útskýra sitt mál ætti hún að fá að njóta sannmælis, en það er spurning hvort reiðin í samfélaginu sé henni um megn. Steingrímur J er algerlega andstæður ESB aðild, þvert á stuðning meginþorra stuðningsmanna VG.

Það má segja að við lifum á áhugaverðum tímum.

Reiðin í samfélaginu er mikil enda er fólk sem hefur ekkert gert af sér að lenda í miklum vandræðum, lánin hækka vegna vísitölubindingar og gengishruns og eignaverð lækkar.

Framsókn lagði til ákveðnar lausnir í því sambandi núna um helgina, enda flokkur sem talar í lausnum. Að þeim sem skulda vísitölulán verði gert kleyft að taka lán fyrir vísitöluhækkun næstu 12 mánaða og flytja það lán afturfyrir.

Það er þörf á Framsókn við stjórn landsins.

Horft á eftir farsælum forystumanni

Framsókn talar í lausnum

Venju samkvæmt, talar Framsókn í lausnum. Miðstjórnarfundur Framsóknarflokksins, sem haldinn var í gær samþykkti eftirfarandi stjórnmálaályktun um ástandið. Staðan er grafalvarleg og ekki ábyrgt að vera að reyna að slá pólitískar keilur eins og staðan er núna. Allir verða að leggjast á eitt til að komast út úr stöðunni og þeir sem ekki eru í ríkisstjórn gera sitt með því að leggja gott til, sem var gert í þessari ályktun:

Núverandi staða

Íslenskt efnahagslíf stendur nú frammi fyrir meiri vanda en það hefur nokkru sinni gert áður á lýðveldistímanum. Við blasir hrun bankakerfisins, algjört vantraust á gjaldmiðli þjóðarinnar, veruleg eignaskerðing lífeyrissjóðakerfisins, stórfellt atvinnuleysi, eignatap einstaklinga og fyrirtækja og að skuldir heimila og fyrirtækja eru að sliga rekstur þeirra og framtíðarmöguleika. Ljóst er að mikill halli mun verða á fjárlögum ríkissjóðs og að skuldir hans munu margfaldast á næstu árum.

Ólögmætar árásir bandalagsþjóða á íslenska hagsmuni eru fordæmalausar og ólíðandi, enda eiga samskipti við nágranna- og viðskiptaþjóðir að grundvallast á þeim alþjóðasamningum sem Íslendingar eru aðilar að. Nauðsynlegt er að stjórnvöld landsins standi fast gegn öllum öðrum kröfum en þeim sem þjóðinni ber lögum samkvæmt að gangast undir og hiki ekki við að leita niðurstöðu dómstóla ef þurfa þykir.

Við þessar aðstæður er óþolandi með öllu að við völd situr ríkisstjórn sem, þrátt fyrir mikinn þingmeirihluta, er ósamstíga og sundurleit. Ráðherrar ríkisstjórnarinnar hafa ástundað vinsældakapphlaup í stað ábyrgrar samstöðu á erfiðum tímum og nauðsynlegar aðgerðir til að bregðast við aðsteðjandi vanda reka á reiðanum. Framsóknarmenn hafa í rúmt ár varað mjög við þeirri stöðu sem þjóðarbúið er nú komið í og þeim óveðursskýjum sem stefndu að landinu erlendis frá. Þannig lýsti forsætisráðherra því m.a. í skýrslu sinni um efnahagsmál 2. september s.l. að þær efnahagsþrengingar sem væru framundan „væru vissulega krefjandi verkefni en ekki neyðarástand eða raunveruleg kreppa eins og Íslendingar kynntust fyrr á árum” og að við þyrftum „öll að búa okkur undir tímabundnar fórnir og minnkandi kaupmátt um hríð”. Skyldi forsætisráðherra enn vera sömu skoðunar? Miðstjórn Framsóknar lýsir því yfir vantrausti á þá ríkisstjórn sem nú situr.

Nauðsynlegar aðgerðir

Þrátt fyrir mikil áföll er Ísland land tækifæranna og framtíðin er björt, ef rétt er haldið á málum. Endurreisa þarf traust milli
ríkisstjórnar, Alþingis, stofnana þjóðfélagsins og þjóðarinnar. Miðstjórn Framsóknarflokksins varar sterklega við því að brugðist verði við núverandi efnahagskreppu með höftum, hækkun skatta eða öðrum þeim aðgerðum sem hindra kunna viðskipti eða fjármagnsflutninga milli landa. Framsóknarflokkurinn telur að á næstu vikum og misserum sé mikilvægt að ráðist verði í viðamiklar skammtíma- og langtímaaðgerðir til styrktar almenningi og fyrirtækjum í landinu.

Brýnustu aðgerðir eru eftirfarandi:

• Uppbygging markvissrar útflutningsstefnu í atvinnulífinu. Íslendingar eru háðari alþjóðaviðskiptum en flestar aðrar
þjóðir. Framtíðarhagvöxtur Íslands þarf að byggjast á útflutningi vöru og þjónustu sem tekur mið af hæsta mögulega virðisauka í alþjóðlegu samkeppnisumhverfi. Einn mikilvægasti þáttur í útflutningsstefnunni þarf að vera stuðningur við
nýsköpun í gegnum rannsóknar- og þróunarstarf innan veggja fyrirtækja, háskóla og opinberra stofna og með stuðningi við sprotafyrirtæki.

• Hlúa þarf að innlendri framleiðslu landbúnaðarvara. Ljóst er að þeir umbrota- og óvissutímar sem nú ríkja kalla á ný sjónarmið varðandi landbúnaðarframleiðslu á Íslandi. Miðstjórn Framsóknarflokksins minnir á nauðsyn þess að íslenskur landbúnaður búi við þau starfsskilyrði að hann geti framleitt og tryggt þjóðinni helstu nauðsynjar á sviði matvæla.

• Mikilvægt er að ekki verði hróflað við stjórnkerfi fiskveiða við núverandi aðstæður. Miðstjórn telur samt nauðsynlegt að
undirbúa aðlögun kerfisins að áliti mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna. Íslensk sjávarútvegsfyrirtæki sem og önnur fyrirtæki landsins þurfa að búa við öryggt rekstrarumhverfi að svo miklu leyti sem hægt er. Veiðar, vinnsla og útflutningur sjávarafurða gegna lykilhlutverki í að leiða þjóðina upp úr þeim djúpa öldudal sem hún er nú í.

• Miðstjórnarfundur Framsóknarflokksins telur að tilraunir með að halda úti minnsta sjálfstæða gjaldmiðli heimsins hafi  beðið skipbrot. Misráðnar ákvarðanir seðlabankastjóra vega ekki hvað síst þungt í þeim efnum og blasir því við að víkja þarf bankastjórn Seðlabanka Íslands og yfirstjórn Fjármálaeftirlits frá störfum og endurskoða stjórnkerfi þessara stofnana og þá peningamálastefnu sem þjóðin þarf að búa við næstu misserin. Tiltrú alþjóðasamfélagsins á íslensku krónunni er enginn sem lýsir sér m.a. í gríðarlegu gengisfalli með tilheyrandi verðbólguvexti, skuldasöfnun heimila og fyrirtækja, fyrirsjáanlegri gjaldþrotahrinu, atvinnuleysi og landflótta. Þessu þarf að bregðast við af fullri alvöru með hagsmuni þjóðarinnar að leiðarljósi.

• Skoða þarf allar mögulegar leiðir til að afnema hina umfangsmiklu vísitölubindingu sem nú ríkir í fjármálakerfinu. Ekkert þróað hagkerfi býr við jafn umfangsmikla vísitölubindingu og hið íslenska. Ljóst að áframhaldandi notkun hennar mun verulega takmarka notkun þeirra hagstjórnartækja sem við höfum til að ná hagkerfinu upp úr efnahagslægðinni. Samtímis er hins vegar nauðsynlegt að benda á mikilvægi þess að tryggja hagsmuni sparifjáreigenda í þjóðfélaginu, þar sem innlendur sparnaður verður undirstaða fjárfestinga í atvinnulífinu á næstu árum.

• Huga þarf vel að börnum og fjölskyldum landsins. Ríki og sveitarfélög eiga að leita leiða til þess að fjölskyldan og
einstaklingarnir geti borið höfuðið hátt og haldið reisn sinni í þeim erfiðleikum sem að steðja. Í ljósi þess er mikilvægt að efla alhliða forvarnir. Skoða ber ítarlega þá kosti sem í boði eru til að létta undir með fjölskyldum landsins, eins og að bjóða skuldbreytingu á vísitöluhækkun lána næstu 12 mánuði. Miðstjórn Framsóknarflokksins leggur áherslu á að sveitarfélögunum verði gert mögulegt að sinna mikilvægum nærþjónustuverkefnum sem sífellt verður meiri þörf fyrir. Þau þarf hugsanlega að útvíkka, t.d. með fríum skólamáltíðum eða lækkun kostnaðar við dagvistun. Því má ekki fella á brott 1,4 milljarða viðbótarframlag ríkisins í Jöfnunarsjóð sveitarfélaga.

• Ráðast þarf strax í endurskipulagningu bankakerfisins með það að markmiði að koma eignarhaldi þeirra sem fyrst úr ríkiseigu. Mikilvægt er að við sölu bankanna verði sérstaklega gætt að því að slíkt ferli verði gegnsætt og tryggi hagsmuni almennings í landinu. Miðstjórn Framsóknarflokksins bendir á kosti þess að hluti bankakerfisins sé í erlendri eigu.

• Miðstjórn Framsóknarflokksins krefst þess að settar verði skýrar og gegnsæjar reglur um hvernig farið verður með afskriftir skulda og skuldbreytingar viðskiptavina nýju ríkisbankanna og varar sterklega við þeirri hættu sem hefur skapast á að eignum ríkisbankanna kunni að verða ráðstafað á grundvelli pólitískra tengsla en ekki á viðskiptalegum forsendum.

• Efla þarf starfsemi Íbúðarlánasjóðs, t.d. með því að rýmka reglur um endurbótalán til einstaklinga og sveitarfélaga til viðhalds á eigin húsnæði. Hins vegar ber að varast að leggja á Íbúðalánasjóð of þungar byrðar með yfirfærslu lána úr bankakerfinu, sem fóru langt fram yfir veðheimildir og hámarkslán eins og þau voru á hverjum tíma.

• Leggja þarf í sérstakt átak til að bæta ímynd Íslands erlendis með markvissu kynningarstarfi. Ljóst er að ímynd Íslands hefur beðið mikinn hnekki á undanförnum vikum og allskyns ranghugmyndir eru í gangi um hver sé ábyrgð ríkissjóðs Íslands á skuldbindingum sem íslensku bankarnir stofnuðu til erlendis, þá í einkarekstri. Ef ekki verður gripið til markvissra aðgerða nú þegar er hætta á að viðskiptahagsmunir annarra íslenskra fyrirtækja og alls óskyldra kunni að skaðast verulega.

• Vegna mikilla umbrota í íslensku efnahagslífi er mikilvægara en áður að efla símenntun, verkmenntun og  fullorðinsfræðslu. Miðstjórn Framsóknarflokksins hvetur til þess að þetta sé unnið í samvinnu við verkalýðshreyfinguna og Samtök atvinnulífsins.

Miðstjórn Framsóknarflokksins varar við þeirri leið sem ríkisstjórnin leggur fram til stuðnings fjölskyldum og heimilum í
landinu. Fólk leggur mikið á sig til að standa við skuldbindingar sínar á erfiðum tímum. Ráðstafanir ríkisstjórnarinnar hvetja til vanskila í stað þess að gera fólki auðveldara að standa í skilum með skuldbindingar sínar. Í raun er ríkisstjórnin að hvetja til viðskiptalegs siðrofs og vanskila sem leiðar út úr vandanum. Leið ríkisstjórnarinnar, að gera stóran hluta þjóðarinnar að vanskilamönnum, er alger uppgjöf gagnvart verkefninu.

Miðstjórn Framsóknarflokksins telur að aðstæður í samfélaginu kalli á endurmat í íslensku samfélagi. Framsóknarflokkurinn þarf að eiga frumkvæði í því endurmati. Þar þarf að halda fram hugsjónum flokksins í bráð og lengd af bjartsýni og festu. Í þeirri vinnu þarf að leggja rækt við samvinnu og félagsleg og mannleg gildi. Að þeirri vinnu þurfa sem flestir flokksmenn að koma, auk utanaðkomandi aðila. Framkvæmdastjórn Framsóknarflokksins er falið að setja þá vinnu af stað.

Niðurstaða um ESB feril Framsóknar

Líkt og á síðasta miðstjórnarfundi Framsóknar, sýndi flokkurinn í dag styrk sinn og málefnalega yfirburði.

Guðni Ágústsson, formaður flokksins, sem hefur verið mikill efasemdamaður um ESB, svo ekki sé dýpra í árinni tekið, skynjaði flokk sinn og stöðuna i þjóðfélaginu rétt og niðurstaðan var með þeim hætti að allir fundarmenn samþykktu niðurstöðuna, sem komist var að með góðri samvinnu. Eitthvað sem ég er viss um að sé einsdæmi meðal flokka.

Það er engin tilviljun að niðurstaðan hafi verið einróma. Það byggist ekki á einhverri blindri leiðtogahollustu, það byggist á því að síðustu 7 ár hefur Framsókn undirbúið þessa spurningu af yfirvegun, skref fyrir skref, og nú er kominn tími til að stíga næsta skref í þessu ferli.

Spurningunni verður heldur ekki svarað í neinu óðagoti, enda liggur öll forvinna fyrir, heldur á sterku flokksþingi, öfugt á við íhaldið sem þarf að vinna alla undirbúningsvinnu í óðagoti mikillar tímapressu, á tímum þar sem kraftarnir ættu að fara í að fá hjól efnahagslífsins til að snúast á nýjan leik.

Nauðsynlegt var að flýta þinginu, þar sem maður hefur heyrt vísbendingar úr mörgum áttum úr hinum hripleku ríkisstjórnarflokkum að það verði farið í kosningar í vor.

Í vor, fyrir hrun bankakerfisins, mat Framsókn stöðuna þannig að hægt væri að leyfa sér að spyrja þjóðina hvort fara ætti í samningaviðræður og niðurstaða þeirra væri svo borin undir þjóðina á ný, eftir nauðsynlegar aðlaganir. Þær aðstæður eiga ekki við í dag.

Nú er ljóst að svara verður spurningunni fljótt og í raun er Framsókn eini flokkurinn sem er undirbúinn undir það að svara þeirri spurningu.

Samfylkingin er algerlega óundirbúin undir að taka þátt í umræðunni, eins undarlegt og það kann að hljóma. Þar á bæ hefur ekkert starf í Evrópumálum átt sér stað síðan flokkurinn skaut ágreiningnum í póstkostningu meðal flokksmanna.

Framsókn flýtir flokksþingi og tekur fyrir tillögu um aðildarviðræður við ESB

Frétt dagsins

"Sjálfstæðismenn eru fljótir að bregðast við"

Þrír leiða Evrópustarfið

Stóra planið - úreltar tamningaaðferðir

Það er eins og ríkisstjórnin sé að beita gamalli en ómannúðlegri tamningaraðferð á þjóð sína.

Hún er svelt og hrætt í langan tíma, þannig að þegar eitthvað kemur fram sem er ekki svartasta svartnætti, verður henni þakkað.

Viðbrögðin við því að verið sé að ræða við Frakka um að miðla málum, voru enda afar jákvæð. Feginsbylgja, sem nær alveg að yfirskyggja ræfildóminn í því að hafa ekki farið beint til London og Amsterdam og málið klárað við þá á hæsta stigi og sett það í farveg þaðan. Sendinefndir hafa bara takmarkað umboð og einstaka embættismenn eiga það til að vilja skora stig með stífni, eins og ESB embættismennirnir gerðust berir að ef marka má Árna Mathiesen. Maður fréttir bara sjaldan af því, en það er örugglega talsvert algengt.

-----

Sama er með þetta IMF lán. Reynt er að leiða fólk í hreina örvinglan, þannig að fólk kalli á lausn, bara einhverja lausn, ekki endilega góða, þannig að þegar lausnin svo kemur verða allir kátir.

IMF vill auðvitað ekki lána fyrr en ljóst er að planið sem fara á eftir getur gengið upp.

Hvað halda menn eiginlega?

------

Svo hef ég heyrt, á eftir að finna það á heimasíðu IMF, að mismunun á grundvelli þjóðernis sé bönnuð samkvæmt reglum IMF.

Þess vegna eru yfirlýsingar ríkisstjórnarinnar um að verið sé að beita okkur bolabrögðum af hendi breta og Hollendinga með því að blanda þessum tveimur málum saman í besta falli blekking, í versta falli lygi.

Utanaðkomandi mál tefja

Spurning kvöldsins

"Þú veist þegar þú ert að reka bankann að Seðlabankinn á X háan gjaldeyrisvaraforða, þú veist að bankakerfið er vaxið þjóðinni yfir höfuð og þú veist að við erum með krónu."

Sem viðbrögð við fullyrðingu og afsökun Björgólfs um.

"Við höfum ekkert bakland, við erum með Seðlabanka hér, sem að... hann á enga peninga, hann fékk ekkert lán"

Þetta eru einkafyrirtæki sem eiga fyrst og fremast að bera ábyrgð á sjálfum sér

"Við vildum fá 500 milljónir evra frá lífeyrissjóðunum, fengum þær ekki."

Eru lífeyrissjóðir landsmanna orðnir þrautavarasjóðir einkaaðila úti í bæ?

Þrátt fyrir að Landsbankinn í bretlandi eigi fyrir Icesaveinnlánunum. Hvað með alla þá lánveitendur sem hafa glatað fjármunum?

Er viðskiptavild allt í einu ekki verðmæti?

Hvernig í ósköpunum vogar hann sér að vona að hann muni ekki valda þjóðinni neinu tjóni og láta þar með í það skína að á endanum ætli hann segjast ekki hafa valdið þjóðinni tjóni með glæfraskap sínum?

Í hvaða umhverfi dettur mönnum í hug að senda starfsmönnum eftirlitsstofnanna rándýrar vínflöskur í jólagjöf. Hvað hefur eiginlega verið í gangi?

Skuldir lenda ekki á þjóðinni

Af tveimur vondum kostum velur Geir hvorugan

Ákvarðanatökufælni er orð sem ég hélt að væri meira bundið við krata í vinsældastjórnmálum.

Það virðast liggja tveir valkostir í stöðunni og er hvorugur góður:

• Girða sig í brók og fara til bretlands og Hollands að tala við þá herra augliti til auglitis, hugsanlega með tillögu um að fá sáttasemjara að málinu, eins og Norðmönnum fórst vel úr hendi í síðasta þorskastríði, gegn því að IMF lánið haldi áfram og komist í gegn. Skuldir þjóðarbúsins yrðu örugglega meiri til skamms tíma en ef við létum allt falla. Eitthvað kæmi og til baka í málaferlum við breta. Þá upphæð þarf að bera saman við þá þær eignir og framleiðslu sem hægt væri að bjarga og koma á fót í samvinnu við nágranna okkar og fyrri bandalagsþjóðir.
• Hins vegar að fara í plan B og loka landinu, stúta viðskiptavild þjóðarinnar í þessum stærstu viðskiptalöndum okkar, framleiða og framleiða, safna gjaldeyri til að borga innlendar skuldir ríkisins, en gefa erlendum lánardrottnum langt nef, lánshæfismat sem hægt væri að finna niðri í kjallara, sem kæmi í veg fyrir erlenda fjárfestingu hér á landi um talsvert langan tíma, bág lífskjör og landflótti hlytu að fylgja með. Innflutningshöft, gjaldeyrishöft og fjármagnsskömmtun eru allt helstu næringarefni spillingar, sem myndi óhjákvæmilega gegnsýra landið. Með ónýtan gjaldmiðil og kolbrennt ESB sem myndi ekki taka aðildarumsókn okkar fagnandi, yrðum við að finna aðrar leiðir í gjaldeyrismálum, sem hefðu líklegast í för með sér meira fullveldisframsal en inngangan í ESB. Líklegast yrði EES samningnum sagt upp við okkur, vegna þeirra brota sem við höfum hugsanlega framið og verðum að fremja vegna gjaldeyrismála.

Manni virðist Geir ætla að fara hvoruga leiðina. Á meðan blæðir atvinnulífinu hratt út sem leiðir af sér fjöldagjaldþrot og fjöldaatvinnuleysi og fjöldalandflótta.

Enginn góður kostur í stöðunni

Er Samfylkingin að liðast í sundur?

Það er eins og kosningabandalagið Samfylkingin hafi þegar liðast í sundur og fréttir af því að verið sé að yfirfara stjórnarsáttmálann gæti verið vísbending um að Ingibjörg Sólrún hafi viðurkennt það og ætli að endurnýja ríkisstjórnarsamstarfið á nýjum grunni, þá hugsanlega með einhvern hluta þingmanna kosningabandalagsins á bak við sig, enda leifir það vel af meirihlutanum að hún hefur efni á því.

Talsverður hluti þingmanna þess hefur á síðustu vikum hagað sér eins og þeir séu í stjórnarandstöðu og talað af algerri óábyrgð í hreinu vinsældakapphlaupi.

Alþýðubandalagshlutinn, með Össur Skarphéðinsson í forystu og Björgvin G Sigurðsson, valdamesta Alþýðubandalagsmann frá tímum Hannibals Valdimarssonar, sér við hlið, tekur undir með VG og fer í stjórnarandstöðu trekk í trekk. Nú síðast í þessu máli um loftrýmiseftirlit Breta.

Alþýðuflokkshluti Samfylkingarinnar og einhver hluti Kvennalistans gætu verið að koma út úr skápnum sem hreinir hægri kratar og vilja áframhaldandi stjórnarsamstarf við Sjálfstæðisflokkinn. Krötum hafa alltaf fundist ráðherrastólarnir þægilegir og þykir gott að sitja við kjötkatlana og ausa úr þeim til vina og vandamanna. Árásir Lúðvíks Bergvinssonar og ASÍ á Björgvin eru eitt dæmið um stríðið sem geisar þarna á milli.

Áhugaverðast verður að sjá hvernig Jóhanna Sigurðardóttir og Þjóðvaki muni taka þessu. Jóhanna sér fram á að fjöldi manns missi vinnuna og þurfi að taka á sig rýrð kjör og mun reiði fólks óneitanlega bitna einnig á henni, sem ráðherra félags- og tryggingamála. Það er örugglega freistandi fyrir hana að fara í stjórnarandstöðu á þessum tímum, til að byggja enn undir vinsældir sínar, hafandi komið miklu af sínum málum í framkvæmd, sem nú liggur fyrir að draga þurfi úr, vegna efnahagsástandsins, en á móti kemur að Ingibjörg Sólrún verður að hafa stuðning hennar til að halda meirihluta á þingi.

En eins og ríkisstjórnin er ekki að stjórna núna held ég að affarasælast væri að forsetinn myndi utanþingsstjórn sem starfaði fram að kosningum, sem haldnar yrðu um leið og verstu hríðinni slotar.

Kyssir ekki á vönd kvalaranna

Neyðarlagavitleysan

Það er eins og mönnum hafi ekki sést fyrir við setningu neyðarlaganna.

Eins og lagatextinn stendur, er enginn greinarmunur gerður á þjóðerni innistæðueigenda og reyndar get ég ekki lesið ótakmörkuðu ábyrgðina út úr textanum heldur, en ég er ekki lögfræðingur.

Þess vegna er erfitt að sjá annað en að útlendingar eigi að hafa sama rétt og Íslendingar.

Því verður sú spurning sífellt áleitnari, hvort við eigum ekki að afturkalla hluta neyðarlaganna og miða innistæðutrygginguna einungis við þau mörk sem tilskipunin kveður á um, þeas ca 3 milljónir, ef það er þá hægt, það er ef það stendur í lögunum yfir höfuð.

Að vísu gilda hafa yfirlýsingar ráðherra eitthvað réttargildi, en þeir hafa ekki lagasetningarvald.

Hversu miklum hagsmunum værum við að fórna hérna innanlands fyrir að losna undan milljarðahundraða ábyrgðum. Það mætti jafnvel hugsa sér að bæta þeim Íslendingum sem yrðu fyrir tjóni á einhvern hátt, til dæmis með því að fara í þjóðarsöfnun til að bæta þeim Íslendingum sem áttu yfir 3 milljónum sitt tjón.

Hins vegar má alveg ímynda sér að um leið og bretar yfirtóku Landsbankann í bretlandi á óvinveittan hátt með vísun í hryðjuerkalög hafi þeir einnig yfirtekið allar ábyrgðir í leiðinni. Það verður jú ekki bæði sleppt og haldið.

Deilur vegna Íslands í gerðardóm