Er Samfylkingin líka hlaupin frá Evrópustefnu sinni?

Samfylkingin hefur haft það á stefnuskrá sinni um talverða hríð að Ísland eigi að vera í Evrópusambandinu, að setja eigi samningsmarkmið og sækja um. Í það minnsta fyrir kosningar:

"Ísland á að vera fullgildur þátttakandi í Evrópusamstarfi. Ísland er nú þegar aðili að flestum þáttum Evrópusamstarfsins og því ástæðulaust að ætla annað en að aðildarviðræður gætu gengið greiðlega."

Þess vegna skýtur það skökku við að formaður Samfylkingarinnar skuli nú vilja að sótt verði um aðild að evrunni án inngöngu í ESB.

Er innganga í ESB sem sagt enn eitt dæmið um að það sé ekkert að marka það sem sagt var fyrir kosningar, þar sem flokkurinn sé kominn í ríkisstjórn?

Er sem sagt hægt að breyta stefnu Samfylkingarinar án þess að landsfundur flokksins samþykki það, bara að það líti vel út og hljómi svipað og síðasti ræðumaður?

Reyndar er þessi málsmeðferð í samræmi við meðhöndlun næsta máls á dagskrá Samfylkingarinnar:

"Samfylkingin hefur þá staðföstu skoðun að það eigi að verða eitt fyrsta verk nýrrar ríkisstjórnar að taka Ísland út af lista hinna vígfúsu þjóða."

Eyða þarf óvissu um evru

Takk fyrir mig

Mikið ofsalega er gott að vera Íslendingur og búa við þetta frábæra heilbrigðis- og tryggingakerfi okkar. Við verðum að hlúa að því og standa vörð um grunngildi þess, jafnt aðgengi fyrir alla að bestu þjónustu sem völ er á, um leið og það á auðvitað að þróast áfram til að tryggja sem besta nýtingu fjármuna og skilvirkni kerfisins.

Var að eignast mitt þriðja barn á Landspítalanum og var hver starfsmaðurinn öðrum elskulegri, fumlausari og faglegri í sínum störfum.

Varð hugsað til allra þeirra kvenna sem búa við að þurfa að eignast börn við ömurlegar aðstæður, án hreinlætis og hjálparmiðla, en ekki síst án þjálfaðra ljósmæðra.

Við erum heppin, Íslendingar og takk fyrir mig.

Upp úr skotgröfunum með Evrópuumræðuna !

Grein þeirra Birkis, Páls og Sæunnar í Fréttablaðinu í dag um að fara eigi í kosningu næsta vor um hvort fara eigi í aðildarviðræður við ESB er eðlilegt framhald af þeirri umræðu sem hefur gerjast innan Framsóknarflokksins á undanförnum árum og áratugum.

Steingrímur Hermannsson vann mikla og vandaða undirbúningsvinnu við gerð EES samningsins, sem ríkisstjórn Alþýðuflokks og Sjálfstæðisflokks rak svo endanhnútinn á. Jón Baldvin hljóp reyndar endasprettinn það hratt að stjórnarskráin var skilin eftir í uppnámi. Málið var ekki klárað til enda og því var hluti Framsóknar á endanum á móti samþykkt hans og þá vegna stjórnarskrárinnar, ekki af heimóttarskap eins og margir hafa viljað halda á lofti.

Kannski voru það klækindi Jóns Baldvins að láta ekki breyta stjórnarskránni til að þurfa ekki í gegnum kosningar með málið og eins til að láta ekki líta út fyrir að framsalið væri eins mikið og raun var og eiga á hættu að Sjálfstæðismenn skiptu aftur um skoðun í málinu.

Að samningnum samþykktum hefði átt að breyta stjórnarskránni í næstu kosningum. Það er enn eftir og ljóst að þarf að gera vegna þess framsals á fullveldi sem hlaust af EES samningnum en reyndar einnig öðrum gjörðum, eins og t.d aðildina að mannréttindadómstóli Evrópu sem hefur yfirþjóðlegt vald, þar sem niðurstöður hans eru bindandi fyrir Íslendinga.

Það breytir því samt ekki að hægt er að fara í aðildarviðræður stjórnarskrárinnar vegna, en áður en til hugsanlegrar inngöngu kæmi þyrfti að vera búið að breyta henni, þó fyrr hefði verið.

Halldór Ásgrímsson sá þörfina á því að kalla eftir umræðu um stöðu Íslands í Evrópu í sinni formannstíð. Gerði hann það af yfirburðaþekkingu og yfirvegun, en í andstöðu við ýmsa innan flokksins. Af tillitssemi við þá var umræðan ekki keyrð eins mikið áfram og eðlilegt hefði mátt telja og skapaðist talsverð togstreita innan flokksins vegna þess. Að mínu mati var þessi andstaða á misskilningi byggð. Það að keyra umræðu áfram er ekki það sama og að þvinga fram ákveðna niðurstöðu, heldur ósk um að öll vafamál og hagsmunir séu kortlagðir og metnir áður en afstaða er tekin.

Framsókn hefur nefnilega ekki á neinum tímapunkti tekið afstöðu til spurningarinnar um inngöngu í Evrópusambandið, til þess hafa ekki verið nægjanlega skýrar forsendur.

Í stuttri formannstíð Jóns Sigurðssonar var jafnvægi komið á umræðuna innan flokksins. Var það skýr stefna hans að fara þyrfti yfir málið í heild sinni og af yfirvegun og afstöðu yrði að taka í styrkleika en ekki veikleika.

Í augnablikinu stendur íslenskt efnahagslíf veikt, en þar með er ekki sagt að við eigum að hætta að hugsa um landsins gagn og nauðsynjar til framtíðar. Við eigum einmitt að íhuga málið vel núna og gaumgæfa, þannig að við séum tilbúin að taka afstöðu þegar betur árar og við stöndum sterkum fótum á ný. Það gæti orðið fyrr en seinna, því íslenskt efnahagslíf verður örugglega fljótt að jafna sig með allan þann kraft sem býr í þjóðinni og þær auðlindir sem við búum að.

Þess vegna er okkur nauðsyn að halda áfram að leita svara við spurningunni hvort okkar hag sé betur komið innan ESB eða utan. Guðni Ágústsson og í framhaldinu miðstjórn Framsóknar tóku undir hugmyndir Magnúsar Stefánssonar um að halda ætti tvöfalda þjóðaratkvæðagreiðslu um málið, sem Björn Bjarnason hefur einnig tekið undir og fylgismenn hans keppast um að eigna honum.

Grein þremenninganna er eðlilegt framhald af þessu ferli og ekki í neinni andstöðu við ályktanir flokksþings, miðstjórnar né orða formanns flokksins. Greinin er skrifuð í ljósi þess að umræðan hefur verið í skotgröfum of lengi og nauðsynlegt er að losa um þann hnút, enda eru svör við þeim ágreiningsefnum sem eftir standa pólitísk og þau svör geta einungis stjórnmálamenn veitt í beinum aðildarviðræðum. Embættismenn ESB sem nú eru heimsóttir, í pínlegu fálmi núverandi ríkisstjórnar, geta engin svör veitt. Þeir hafa ekkert umboð til þess.

Ef þjóðin vill að svaranna sé leitað, þarf umboðið að vera skýrt. Skýrasta umboðið og sterkasta samningsstaðan fæst með þjóðaratkvæðagreiðslu sem haldin er óháð öðrum kosningum.

Á þann hátt yrði gengið hreint til verks. Ef þjóðin vill ekki aðildarviðræður er loftið hreinsað og rammi  stjórnmálanna skýrari í talsverðan tíma. Sömuleiðis yrði ramminn skýrari ef farið yrði í aðildarviðræður. Þá myndu stjórnmálin sameinast um að ná sem besti niðurstöðu í aðildarviðræðum. Það er alveg ljóst að ESB væri mikill fengur af inngöngu okkar og því allt eins víst að við okkar hagsmunir myndu hljóta ríkan skilning. Það er þó ekki vitað fyrirfram og því ekkert sem segir að niðurstaðan yrði samþykkt af þjóðinni og þar með innganga þegar þar að kæmi.

Svaranna þarf að leita og það sem fyrst, því efnahagslífið og þjóðin öll líður fyrir þá herkví sem málið er í núna.

Hreint loft fyrir alla

Samgönguvika var sett með pompi og prakt í Foldaskóla á miðvikudaginn, en þetta er í 6. sinn sem Reykjavík tekur þátt í vikunni sem er samevrópsk og taka 2000 borgir þátt í henni að þessu sinni.

Fyrir utan frábæran söng Foldafugla var mjög skemmtilegt að fylgjast með vistaksturskeppni torfæru og rallökumanna, þar sem þeir reyndu að komast sem lengst á lítranum í ökuhermum sem Landvernd útvegaði. Var munurinn á eyðslu ökumannanna umtalsverður og aksturslagið allt annað en við eigum að venjast í daglegri umferð, þótt ég telji nú að þetta ökulag yrði lítt til vinsælda fallið. Þeir sem náðu bestum árangri voru að silast á 20-30 km hraða.

Grafarvogur og Kjalarnes fékk samgöngublómið afhent sem tákn um að samgöngumál hverfisins fái sérstaka athygli næsta árið. Er það vel til fundið, því lagning Sundabrautar er okkur Framsóknarmönnum mikið kappsmál og er ánægjulegt að sjá hversu mikla pressu búið er að setja á Samgönguráðherra í málinu, þar sem hann virðist samkvæmt viðtali í Kastljósi í gær vera búinn að gefa upp á bátinn að fara innri leiðina, en bendir á hábrú við Klepp sem valkost við Sundagöng, en báðar þessar leiðir eru mun betri kostur fyrir umferðarmynstrið í Reykjavík.

Á föstudaginn er dagur strætó. Opnuð verður hraðleið fyrir strætó á Miklubraut og verður þá enn fljótlegra að taka strætó til og frá miðborginni. Nýr meirihluti í Reykjavík leggur mikla áherslu á eflingu almenningssamgangna, enda fáránlegt annað. Hins vegar setur rekstrarform Strætó bs, í byggðasamlagi með nágrannasveitarfélögunum okkur miklar skorður, eins og nálgunin er á reksturinn í dag. Fara þarf í að endurskilgreina nálgunina þannig að sveitarfélögin kaupi þjónustu af Strætó. Ef ekki næst samstaða um það meðal sveitarfélaganna sem standa að samlaginu, þarf að skoða aðra kosti í því sambandi, því stefnan er skýr. Öflugar almenningssamgöngur eru allra hagur.

Á laugardaginn er svo dagur reiðhjólsins, en aðstaða til hjólamennsku hefur snarbatnað hin síðustu ár, þótt ávallt sé hægt að gera betur, sérstaklega gagnvart þeim sem líta á reiðhjólið sem tæki til að fara í og úr vinnu milli hverfa, en ekki sem holla hreyfingu í tómstundum. Í gangi er sérstakur starfshópur sem fjallar um þetta mál og skilar hann vonandi góðum tillögum innan tíðar, sem hægt verður að vinna áfram með og koma í framkvæmd.

Munar litlu um einn flokk enn

Kosningabandalagið Samfylkinguna munar lítlu um að bæta fimmta flokknum í samstarfið með því að bjóða Kristin H Gunnarsson í þingflokk sinn.

Hvort þingflokkurinn sé samsettur af fjórum sem ekki ná samstöðu eða fimm hópum sem ekki ná samstöðu getur litlu breytt fyrir heildarniðurstöðuna.

Einhver kynni að segja að hann væri bara að sameinast á ný félögum sínum í Alþýðubandalaginu, en það er bjartsýni að halda það. Kristinn H er skynsamur rökfastur og fastur á sínum skoðunum og lætur ekki skipa sér í hjörð sem fylgir leiðtoga sínum í blindni. Hann fer sínar eigin leiðir.

Fyrir eru Alþýðuflokkurinn, sem hélt að hann þyrfti að sætta sig við að stefnuna Fagra Ísland eftir kosningar og hætta allri atvinnuuppbyggingu, en hefur þess í stað þurft að sætta sig við að efnahagsstefna Jóns Sigurðssonar hefur verið stungið ofan í skúffu, Þjóðvaki Jóhönnu Sigurðardóttur, sem hefur lagt áherslu á velferðarmálin og gengið vel með þau, Alþýðubandalagið og Kvennalistinn, sem hefur staðið sig svo vel í samningunum við ljósmæður, þannig að mun litlu breyta að bæta Kristni H við.

Össur býður Kristin H. velkominn í Samfylkinguna

Enn ein skýrslan um strandflutninga

Það er ekki einleikið hvað menn eiga erfitt með að skilja hvernig flutningar um landið fara fram.

Enn og aftur er viðhaldið þeirri bábilju að strandflutningar séu aflagðir og skoða þurfi að koma þeim á aftur.

Fyrir það fyrsta þá eru strandsiglingar alls ekki aflagðar. Þær eru meiri nú en áður ef eitthvað er, þótt skipin séu hætt að sigla hálftóm hringin í kringum landið samkvæmt einhverri áætlun.

Samskip og Eimskip bjóða upp á strandflutninga frá Reykjavík til Vestmannaeyja og Austurlands, Reyðarfjarðar og Eskifjarðar. Ég heyri ekki annað á þeim en að nýtingin á þeim sé skelfileg og væri ekki komið við á þessum stöðum nema vegna þess að frá þessum stöðum er útflutningur sem fer beint út. Það er í sjálfu sér strandflutningur, ef menn skilgreina Reykjavík sem eina vöruflutningamiðstöðin, eins og þessi umræða snýst öll um í vanþekkingu sinni.

Þar að auki er salt, mjöl, lýsi, áburður, olía og mikið magn frosinna fiskafurða, flutt beint inn og út á ströndina. Allt er þetta strandflutningur auk þess sem ferskur fiskur er fluttur út með Norrænu, sem er einnig strandflutningur við þær forsendur sem þessi umræða gefur sér.

Það er rétt að hver tonnkílómeter mengar minna og kostar minna ef hann er á sjó miðað við vegaflutninga, en inn í þann reikning verður að taka lagerhald úti á landi, kostnað við umskipun, þjónustustig og þau lífsgæði sem felast í stöðugu aðgengi að ferskum matvörum, sem strandflutningar geta ekki veitt.

En ég fagna því að viðhalda eigi flutningsjöfnun olíuvara. Þar á Birkir J Jónsson heiður skilinn fyrir að standa vaktina og vekja aðra þingmenn til vitundar um nauðsyn hennar.

Flutningsjöfnunarsjóður olíuvara verði starfræktur áfram

Hver má vera í stjórnmálabaráttu?

Í silfri Egils tókust þeir Sigurður Kári og Ögmundur á um framgöngu BSRB í hinum ýmsu málum, nú síðast í meintri hjálp við VG í baráttunni gegn sjúkratryggingafrumvarpinu.

Ögmundur Jónasson er formaður BSRB, það liggur fyrir. Meðan stjórn BSRB samþykkir þessa meðferð fjármuna og þing BSRB samþykkir gjörninginn og kýs stjórn sem styður þetta er ekkert við því að segja.

Ég myndi ekki gera þetta sjálfur, sérstaklega í tilfelli vatnalaganna, en það skiptir ekki máli, það er þing BSRB sem ákveður þetta á endanum og ég er ekki í neinni stöðu til að gagnrýna það hvernig þau samtök ráðstafa sínum fjármunum. Ég er ekki félagi í þeim.

Mér finnst reyndar frekar skrítið að það skuli vera þingmaður úr frjálshyggjuarmi Sjálfstæðisflokksins sem telur sig geta komið fram með þessa gagnrýni, því það hefur varla verið sá fundur hjá SA eða aðildarfélögum samtakanna þar sem þingmenn eða einhverjir fulltrúar Sjálfstæðisflokksins eru ekki í sviðsljósinu.

En er það óeðlilegt?

Ég tel svo ekki vera. SA og aðildarfélög þeirra eru hagsmunagæslufélög atvinnurekenda og fellur stefna atvinnulífsins oft þétt upp að stefnu Sjálfstæðisflokksins. Reyndar fellur hún einnig þétt upp að stefnu Framsóknar og í sumum tilfellum að öðrum flokkum og mætti SA og félög þess líta frekar til þess, en stjórnmál er barátta hagsmuna og er því eðlilegt að þau samtök hampi þeim sem þau telji að gæti hagsmuna sinna best.

Þannig er með öll hagsmunasamtök. Þau beina kröftum sínum í þær áttir og nota þær aðferðir sem þau telja að þjóni sínum hagsmunum best. Í opnu lýðræðisþjóðfélagi eru nefnilega allir í stjórnmálum, hver á sinn hátt, en ekki nema fá samtök eru  beinir stjórnmálaflokkar sem vilja komast á þing og í sveitarstjórnir.

Í því ljósi verður einnig sérstaklega spennandi að fylgjast með því hversu góðan aðgang þingmenn Sjálfstæðisflokksins hafa að SA í framhaldi af aðskilnaði þeirra í gjaldmiðislmálunum.

Sjálfsblekking eða bara blekking?

Mann setur hljóðan þegar ráðherra efnahagsmála segir að nýjustu tölur Hagstofunnar um þjóðarframleiðslu komi á óvart.

Eitthvað mikið hlýtur að vera að í efnahagslíkani stjórnvalda og hagmælingum ef slíkt gerist.

Mann setur enn hljóðar að ráðherra efnahagsmála skuli án fyrirvara álykta útfrá þessum óvæntu tölum að engin kreppa sé í spilunum. Hafa verður í huga að á þeim tíma sem þessi aukning í þjóðaframleiðslu um örfá prósent á sér stað, fellur gengið á þeim gjaldmiðli sem mælt er í um tugi prósenta. Gengisfallið veldur því að útflutningsframleiðsla mælist meiri sem því nemur, sem gerir mælinguna sem mælikvarða á raunframleiðslu þjóðarbúsins ómarktæka.

Hagfræðingurinn og forsætisráðherrann Geir H Haarde er annað hvort að blekkja almenning með þessum orðum sínum, eða hann er haldinn alvarlegri sjálfsblekkingu, sem viðhaldið er af þeim sem hann hlustar helst á. Við hvorugt verður búið til lengdar.

Í stað þess að taka þessa mælingu sem enn eina átylluna til að gera lítið sem ekki neitt, ætti þessi mæling, ásamt öllum þeim skilaboðum sem koma frá atvinnulífinu, að styrkja ríkisstjórnina í því að halda áfram að styrkja gjaldeyrisvarasjóðinn en ekki síður í því að losa um þá lánsfjárkreppu sem er að kæfa alla atvinnustarfsemi og nýsköpun í landinu.

Um leið ætti að endurskoða ramman um Seðlabankann, stjórn og skipulag hans og peningamálastefnu, sem Geir H Haarde hefur boðað fyrir mörgum mánuðum en ekki gert neitt í, því við þessa stýrivexti verður ekki búið, þeir kæfa alla nýsköpun og atvinnulíf. Ekki síður þarf að auka lánsfé á markaði, t.d. með aðkomu lífeyrissjóðanna í samráði við aðila vinnumarkaðarins. Verðbólgan nú er ekki drifin áfram af of miklu peningamagni í umferð lengur, heldur kostnaðarhækkunum vegna gengisfalls. Á slíkri verðbólgu bítur stýrivaxtavopnið greinilega ekki, það þarf að fara aðrar leiðir.

Þar er trúverðug og ábyrg greining á stöðu mála og skynsamlegar og samhæfðar aðgerðir byggðar á þeirri greiningu lykilatriði. Slíkt verður ekki gert nema með góðri samvinnu allra aðila.

Því miður virðist ríkisstjórnin ekki þora að tala við SA eða verkalýðshreyfinguna og fara í sameiginlegar aðgerðir, þrátt fyrir mikinn fagurgala um samráð og samhæfingu.

Sá fagurgali var víst bara blekking.

Ekki rétt að tala um kreppu

Er ríkisstjórnin gengin af göflunum???

Að stefna Ljósmæðrafélaginu í miðjum kjaraviðræðum er eitthvað það vitlausasta sem ég hef heyrt lengi.

Algerlega fyrir neðan allar hellur.

Svona lagað hlýtur að vera rætt á ríkisstjórnarfundum, svo engin af ráðherrum ríkisstjórnarinnar getur skotið sér undan ábyrgð. Langar að minna á eftirfarandi grein úr lögum um ráðherraábyrgð:

"5. gr. Sé um að ræða embættisathöfn í ríkisráði eða á ráðherrafundi, sbr. 16. og 17. gr. stjórnarskrárinnar, bera allir viðstaddir ráðherrar, sem með ráðum, fortölum, atkvæði eða á annan hátt hafa stuðlað að þeirri athöfn, ábyrgð á henni."

En 17. gr stjórnarskrárinnar hljóðar:

"17. gr. Ráðherrafundi skal halda um nýmæli í lögum og um mikilvæg stjórnarmálefni..."

Það bera allir ráðherrar ábyrgð. Allir:

Geir H Haarde, Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, Árni Mathiesen, Jóhanna Sigurðardóttir, Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir, Björgvin G Sigurðsson, Einar K Guðfinnsson, Kristján L Möller, Björn Bjarnason, Þórunn Sveinbjarnardóttir, Guðlaugur Þ Þórðarson og Össur Skarphéðinsson

Ljósmæður: Uppsagnir löglegar

Valdarán í undirbúningi?

Ég fagna því að ASÍ og SA séu að ræða saman um landsins gagn og nauðsynjar á ábyrgan hátt.

Ríkisstjórnin virðist nota fundi sína í eitthvað annað. Þrátt fyrir mikinn fagurgala hefur hún ekki einu sinni tekið sig saman í andlitinu til að kalla þessa aðila á sinn fund. Reyndar einu sinni í kurteisismóttöku, þar sem engar umræður áttu sér samt stað, heldur hlustuðu ráðherrarnir þegjandi á fundargesti sína, drukku te og hafa greinilega gleymt að taka glósur.

Það er líklegast eftir að hafa horft upp á það allt sem Gylfi Arnbjörnsson framkvæmdastjóri ASÍ segir að enn sé langt í þjóðarsátt. Það er sorglegt að sjá að ASÍ og SA þurfi í rauninni að fremja valdarán, með því að stilla ríkisstjórninni upp við vegg með sínum kröfum um hvað hún eigi að gera í efnahagsmálum og enn sorglegra að maður hefur bara veika von að ríkisstjórnin geti komið sér saman um að verða við kröfum þeirra.

Líklegast þarf að breyta um viðmælendur ASÍ og SA áður en eitthvað gerist...

Ennþá langt í þjóðarsátt